Grundvallarspurning

Það eru nokkrar grundvallarspurningar sem Íslendingar neyðast til að velta fyrir sér.  

Ein er þessi:

Ef uppi verður ágreiningur í útlöndum og menn fara að drepa hverjir aðra í stórum stíl, hvort eiga Íslendingar að meta hvor hafi betri málstað og kaupa handa honum sprengjur eða reyna eftir fremsta megni að bera klæði á vopnin?

 

 

 

 

Athugasemdir

[Glúmm (IP-tala skráð) 19.11.2024 kl. 13:13]

Matsatriði í hvert sinn. Það sem þætti góð og gáfuleg viðbrögð við einum átökum getur verið hin mesta fyrra í öðrum. Stundum er hægt að semja um frið en stundum er friður bara pása fyrir annan aðilan til að efla her og vopnabúr til að geta haldið áfram seinna. Rússar hafa, til dæmis, sýnt það að samningar um frið eru ekkert sem þeir taka alvarlega og standa við. Yfirráð yfir öllum ríkjum gamla Sovét er þeirra stefna, fyrsti liður stórveldisdrauma þeirra, og einhverjir ómerkilegir friðarsamningar breyta því ekki. Það eina sem getur stöðvað þá er ósigur. Allt annað sjá þeir sem sigur og forleik fyrir næstu innrás. Landvinningastefna Rússa breytist ekkert við að gefa þeim pásu.

[Ásgrímur Hartmannsson, 19.11.2024 kl. 17:07]

Seinast þegar ég sá slagsmál fyrir utan undann, þá gekk einhver á milli til þess að skipta sér af.

Sá var rotaður næstum þvi strax.

Við getum dregið lærdóm af því.

[Hildur Þórðardóttir, 19.11.2024 kl. 23:31]

Syndaregistur deiluaðila er mislangt og sýnist þar sitt hverjum.  Rússar hefðu ekki átt að ráðast inn í Úkraínu, Bandaríkin áttu ekki að standa fyrir vopnuðu valdaráni sem ýtti af stað sjálfstæðishreyfingunni í Donbass og yfirtöku Rússa á Krím. Þá áttu Úkraínumenn ekki að ráðast á Donbass og því siður svíkja Minsk-samningana.  Síðast en ekki síst áttu Bandaríkin að virða samningana við lok kalda stríðsins um að þenja sig ekki til austurs.  Þetta er langur "hefðu-ekki-átt"-listi.  Það er venjan þegar herveldin eigast við.  Hann gæti eflaust verið miklu lengri.